24 maja 2015 | Stara Farma
Rozbiórka domu za nami. Pogoda dopisywała, dlatego praca szła szybko i bez większych przestoi. Okazało się, że dom w dużej mierze jest zbudowany z modrzewia i drewno nie ma wielu ubytków. Ponadto dotychczasowy właściciel odsprzedał nam wszystkie kamienie spod domu. Bloki piaskowe; oryginalne, ciosane ręcznie w latach trzydziestych; pozwolą nam jeszcze precyzyjniej oddać charakter i piękno tego starego domu.
18 maja 2015 | Stara Farma
Gdzieś w Beskidzie Niskim była piękna działka. W innym miejscu stał drewniany, prawie stuletni dom łemkowski. Postanowiliśmy przenieść dom i nadać mu nowe życie.
Relacje z budowlanych prac, z wykańczania wnętrz oraz z zagospodarowywania przestrzeni wokół domu będziemy zamieszczać na profilu https://www.facebook.com/przenosimydrewnianydom
Chcielibyśmy zachować oryginalną (prawie) bryłę domu. Będziemy używać materiałów naturalnych: takich jak drewno, kamień, cegła, ceramiczna dachówka. W większości materiały budowlane będą z odzysku. Większość prac wykończeniowych będziemy robić sami.
Czas pokaże czy nam się to uda.
12 kwietnia 2015 | Nasze podróże
Dzisiaj byliśmy na fajnej wycieczce w okolicach Krosna. Najpierw zwiedziliśmy ruiny zamku w Kamieńcu. Dzieciaki biegały po ruinach, zaglądały do wszystkich zakamarków, z zaciekawieniem słuchały opowieści o dawnych mieszkańcach zamku. Ciekawostką jest, że właścicielem ruin był niegdyś Aleksander Fredro. Na podstawie odnalezionych dokumentów opisał w „Zemście” prawdziwy spór między XVII-wiecznymi właścicielami zamku.
Następnie powędrowaliśmy do Rezerwatu Skalnego Prządki. Rezerwat obejmuje grupę skał, o wysokości do ponad 20 m, zbudowanych z gruboziarnistego piaskowca ciężkowickiego. Poszczególne skały posiadają własne nazwy, m.in.: Prządka-Matka, Prządka-Baba, Herszt. Nazwa rezerwatu pochodzi od legendy głoszącej, że skały są dziewczętami zamienionymi w kamień, ukaranymi za przędzenie lnu w święto.
Na koniec odwiedziliśmy Krosno. Piękne miasto z wyremontowanym ryneczkiem, ze średniowiecznymi kościołami oraz z nowo powstałym Centrum Dziedzictwa Szkła (http://www.miastoszkla.pl/). Tam na rynku wypiliśmy kawę, zjedliśmy lody. I zmęczeni ale szczęśliwi wróciliśmy do domu 🙂
18 maja 2014 | Beskid Niski
Tylko przestało lać, rzeczki i strumienie ucichły, więc my oczywiście poszliśmy w góry. Nie byliśmy na szlaku jakiś miesiąc. Mając do wyboru spacer doliną lub wejście na kolejny szczyt, dzieci wybrały to drugie.
Chyba złapały bakcyla.
Szły niestety w kaloszach, bo w górach było mokro i błotniście.
Jednak udało nam się z Regietowa dojść do Jaworzyny Konieczniańskiej (881m n.p.m.) i z powrotem. Wejście na szczyt jest niezbyt strome. Nawet czterolatki tym razem maszerowały na własnych nóżkach. Na szczycie posiłek z rozległym widokiem, aż po zalew Klimkówka. Zejście przez las, a potem bieg przez ogromne pastwisko. Tu przywitało nas stado koni i rwąca rzeczka do pokonania.
Do tego na Jaworzynie chyba wytropiliśmy ślady wilka (W załączeniu zdjęcie. Prosimy o komentarz znawców). Zatem moc atrakcji, piękna pogoda i miłe francuskie towarzystwo sprawiło, że byliśmy dotlenieni i spełnieni.
24 kwietnia 2014 | Beskid Niski
Ostatnią wyprawę górską możemy uznać za udaną. Zdobyliśmy najwyższy szczyt Beskidu Niskiego – Lackową, dzieci zaczerpnęły trochę wiedzy z zakresu przyrody i geografii, spędziliśmy dzień aktywnie i w bardzo miłym towarzystwie. Ale po kolei.
Postanowiliśmy wchodzić na Lackową od strony Krynicy, a dokładnie z Izb. Wiedzieliśmy, że z tej strony wejście jest trudniejsze, bardziej strome. Ale idąc z dziećmi uznaliśmy, że lepiej wchodzić po stromym zboczu, niż schodzić. Przy schodzeniu łatwo o kontuzję, skręcenie kostki, zwłaszcza u maluchów.
Początek był łagodny, dlatego naszym dzieciom szybko zaczęło się nudzić. Na szczęście natrafiliśmy na traszkę z wielką kolonią kijanek. W niewielkiej kałuży pływały setki czarnych kijanek. Nasz syn Mikołaj był zachwycony, musiał koniecznie wziąć traszkę do ręki i z każdej strony obejrzeć. Później sfotografować. Gdy ruszyliśmy dalej, zaczęły się standardowe pytania dotyczące traszki i innych płazów: dlaczego? co? gdzie? kiedy? itd. Ale dzięki temu ubywało nam drogi a dzieci szły jak nigdy dotąd.
Problem pojawił się, gdy przed nami wyrosła stroma, prawie pionowa góra. Jękom nie było końca. Uzgodniliśmy, że będziemy liczyć po kolei, we wszystkich znanych nam językach. Dzieciaki liczyły i maszerowali, trochę na nogach, trochę na czworakach. I tak dotarliśmy do grzbietu Lackowej.
A tu kolejna niespodzianka. Szlak poprowadzony jest wzdłuż granicy polsko-słowackiej. Nie lada atrakcją była dla dzieci możliwość ciągłego przekraczania granicy. Co chwila mogli być a to w Polsce, a to na Słowacji. Albo, że jedną nogą są w Ojczyźnie a drugą u naszych sąsiadów.
Maszerując w kierunku szczytu po prawej mieliśmy widok na słowacką część Beskidu Niskiego z górującym szczytem Busov (1002 m n.p.m.), a po lewej polskie beskidzkie szczyty.
Na Lackowej urządziliśmy sobie piknik, z gorąca herbatą i świątecznym sernikiem.
A potem pozostało nam już tylko zejście w dół, w kierunku Bielicznej. Trasa była o wiele łatwiejsza, wzdłuż rzeczki, którą musieliśmy przechodzić kilkanaście razy. W pustej dolince, niegdyś łemkowskiej, naliczyliśmy kilka kamiennych piwniczek i mnóstwo dzikich jabłoni. Niegdyś toczyło się tam łemkowskie życie, do dziś pozostały zdziczałe sady i pozostałości domowych podmurówek.
Na koniec jeszcze zwiedzanie murowanej cerkwi w Bielicznej i powrót do domu.
Najnowsze komentarze